Suriye’de ki bombardımandan sağ çıkan beş yaşındaki çocuğun korku dolu bakışlarını “son olsun çocuklar artık ölmesin,gülsün” diye köşeme hazırlıyorken ne yazık ki içimize sinmiş hainler ailesiyle yakınının düğününde eğlenmekte olan bizim çocuklarımızı hedef almışlar.Ve acımasızca katletmişler.

Öfkeliyiz; içimiz her zamanki gibi kaynamakta,acıdan kavruluyoruz ama hainlerin beklediği gibi yine yıkılmadık, yine ayaktayız ve bu sefer daha da kenetlenmiş olarak.

Katledilenlerin etnik kimlikleri görüşleri değil bizim insanımız olması, bizim olması,kardeşimiz olması önemli.Ne yaparlarsa yapsınlar,bizi asla bölemeyecekler birbirimize de asla düşüremeyecekler.

Dünyanın hemen her köşesinde saldırganlığın, şiddetin ve nefretin adeta sıradanlaştığı bir dönemdeyiz. Hemen her gün farklı bir bölgemizden kan haberleri geliyor ve şiddetin hedefi de çoğunlukla masum insanlar. Masum çocuklarımız, bebelerimiz!

Hiç bir din şiddeti emretmez.

Hiç bir din acımasızlığı, bencilliği, sevgisizliği teşvik etmez.

Şiddet ve şiddete zemin hazırlayan koşullar, insanları Allah’ın yarattığı eşit kullar olarak gören, tevazuyu, sabrı, şefkati, karşılıksız sevmeyi öven din ahlakının yerine çatışmacı ideolojilerin konulmasıyla gelişir.

İslam dünyasının sağduyulu, itidalli, akılcı insanları ittifak ederse az zamanda büyük değişimler yapılabiliriz. Unutmayalım, iyiler sayıca daha çok ama ittifak etmiyorlar, kötüler ise sayıca az olmalarına rağmen işbirliği yaptıkları ve kararlı oldukları için daha etkili oluyorlar.

Amacı ne olursa olsun savaşın en mağdurları, en çok zarar görenleri yine çocuklar. Bu savaş benim savaşım değil, diyen çocuklar .

Hayatı erken yaşayan geleceği çalınan  çocuklar .

Savaşçı olmak zorunda bırakılan, anne çığlıklarıyla ölen çocuklar .

Bencilliklerin yaşandığı  ,etnik ,dini ,ideolojik egoizmlerin ve radikalleşmenin yaşandığı dünyada çocuklukları acımasızca ellerinden alınan çocuklar .

Politikacı amcaların karar verip ,komutan amcaların oynadığı ,sıradan insanların canının yandığı ,kurduğu oyunun kahramanı olan çocuklar ,kendi kaderleri üzerinde söz sahibi olmayan çocuklar…

Kapıları çalan benim kapıları birer birer.

Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler.

Hiroşima’da öleli oluyor bir on yıl kadar.

Yedi yaşında bir kızım büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu.

Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok.

Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı teyze, amca, bir imza ver.

Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler.

 NAZIM HİKMET