Bir kere bile bana tepeden bakmadı, kılığımla kıyafetimle hiç ilgilenmedi.
Üstüm başım kirli mi, janti miyim, hiç ama hiç umurunda olmadı.
Sadece gözlerime baktı.
Onu izliyor muyum, seviyor muyum?
Tek ilgi alanı o oldu. Zaten gözlerimden anlardı.
Ona dokununca dünyanın en mutlu varlığı olurdu.
Böyle usul yılışmalar, elimi yüzümü öpmeler falan.
Külüstür arabamın sesini duyan, ürküp kaçacak yer ararken, o koşa koşa gelirdi.
HAYVAN İŞTE. HAYVAN…
Sarıkız koydum ismini. İki kardeşlerdi, diğerine Karagöz demiştim.
Fidel Castro’nun öldüğü gün onları getirmiştim eve. Arkadaşlar birine Fidel, diğerine Castro ismini ver dediler ama içime sinmedi.
Hani öyle bir isim vereyim ki dedim, isim olmasın. Yani hem ismi olsun hem de böyle çok samimiymişim de biraz lakayt davranıp lakap bile takmışım gibi olsun dedim.
Biri boz, diğeri kara. Boz olan dişi.
Sarıkız ve Karagöz.
Babam mızmızlanınca Karagöz’ü bir arkadaşa verdim, çok istiyordu zaten kırmadım.
Sonra bir gün Sarıkız’a araba çarptı. Feryat figan acıyla kıvranarak yığıldı. İki adım daha atamadı.
Şimdi gibi hatırımda, sanki onun değil benim belim kırıldı. Aynı acıyı duymak zor değil.
Yeter ki onun sana baktığı gibi bak, sevgiyle.
Yargılamadan, karşılık beklemeden…
Dedim ya HAYVAN işte. Olacak o kadar.
Önceki gün twiterde bir video izledim.
Orta yaşlarda bir kadın. İki tane köpeği var. İkisinin de tasmasından tutmuş gezdiriyor.
Havada güneş yok, belli ki akşam gezmesi.
Güle oynaya gittikleri yerde genç bir çocuk geliyor, tekmeyi vuruyor köpeğe.
Köpek havalanıyor ama o kadar, sadece havalanıp yere düşüyor.
Çünkü kadın tasmasından sıkı sıkı tutmuş.
O şaşkınlıkla hemen köpeği kucağına alıp sarıldı.
İnsanın o an, “o tekme bana geleydi yavrum” diyesi geliyor.
Kadın şaşkın, köpek şaşkın. Sadece gencin arkasından bakabiliyorlar.
Benimse nutkum kurudu izlerken…
Neyse, ben Sarıkız’a döneyim:
Bir kere bile bana tepeden bakmadı.
HAYVAN İŞTE!
Gencin biri geldi tekmeyi vurdu savurdu.
İNSAN İŞTE!
